Η τραγωδία μέσα από τα μάτια ενός πυροσβέστη

Με αυτοθυσία, απίστευτη γενναιότητα, ανθρωπιά και δύναμη ψυχής, χωρίς να υπολογίζουν κίνδυνο και κούραση, τρέχουν στην πρώτη γραμμή έχοντας εχθρό τους τον αέρα και τις φλόγες για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, περιουσίες και ζώα.

Πρόκειται για τους αφανείς ήρωες που έδιναν και δίνουν μάχη με κίνδυνο τη ζωή τους. Και δεν είναι άλλοι από τους πυροσβέστες. Ένας από αυτούς είναι και ο Νίκος Ρουκούδης ένας γενναίος Έλληνας πυροσβέστης, με μεγαλείο ψυχής.

Συγκλονίζει η μαρτυρία του σε ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook για το πώς βίωσε και βιώνει την ανείπωτη τραγωδία. Προσπαθώντας να το περιγράψει αναφέρει: «Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται… Να μην ξεχάσω…».

Δεν μπορεί να εξηγήσει με λόγια όλο αυτό που έζησε και αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια, ούτε με φωτογραφίες… Άλλωστε πώς να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει; Πόση λύπη και τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα;»

Ο Νίκος Ρουκούδης περιγράφει: Την πρώτη ημέρα δεν άφησαν τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό… Ανοίγοντας την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρυσα… Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα…».

Το πλήρες κείμενο της ανάρτησης έχει ως εξής:

«Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά… Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου…

Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως…

Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες…

Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει;

Πόση λύπη και τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα…;

Πόσες ψυχούλες χαμένες… Άδικα και γρήγορα…

Πόσες περιουσίες στάχτη…

– Είστε όλοι καλά; ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ότι τους έχει απομείνει…

– Πως να είμαστε καλά αγόρι μου; Η πιο συνηθισμένη απάντηση…

Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μ…, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία και ελπίδα;

– Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλές φορές…

Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται…

Να μην ξεχάσω….

Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα… Σεβασμός και συγκίνηση…

Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του… Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το «παρών», τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί… Υπέροχοι και υπεράνθρωποι συνεργάτες.

Την πρώτη μέρα, μετά το πρώτο σοκ και την κούραση της διαδρομής, αφού ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθισα να βγάλω μερικές φωτογραφίες… Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό… Ανοίγοντας την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρυσα… Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα…

Καλό παράδεισο ψυχούλες μου… Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές…

Μακάρι…