Δύο χρόνια χωρίς τον ”Γίγαντα” Παύλο Γιαννακόπουλο

 Έχουν περάσει δυο χρόνια από εκείνη την ημέρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την απώλεια και το μέγεθός της. Άλλωστε, λένε, πως οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσεις. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τεράστιο Παύλο Γιαννακόπουλο; Κανένας. Για αυτό και ο «πατριάρχης» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και του Παναθηναϊκού, έχει περάσει στην αθανασία. Όπως όλοι οι σπουδαίοι, όπως όλοι οι τεράστιοι άνθρωποι του δικού του διαμετρήματος.

Μπορεί, λοιπόν, να συμπληρώνονται δυο χρόνια χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο, αλλά αυτό ισχύει μόνο… τυπικά. Γιατί ο Παύλος δεν «έφυγε» ποτέ. Θα είναι για πάντα ανάμεσά μας…

Η ζωή του Παύλου Γιαννακόπουλου

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1929 και «έφυγε» από τη ζωή στις 10 Ιουνίου του 2018, ακριβώς 31 χρόνια μετά την ημέρα που έγινε για πρώτη φορά πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου (10/6/1987) και 47 χρόνια μετά την πρώτη επίσημη εμπλοκή του ως διοικητικός παράγοντας του Συλλόγου, το 1971. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε μαζί με την οικογένειά του την ιστορία του αθλήματος στη χώρα και φυσικά του «μπασκετικού» Παναθηναϊκού, καθώς υπό την ηγεσία του ο Σύλλογος κατέκτησε έξι φορές την κορυφή της Ευρώπης και έκανε γνωστό το «τριφύλλι» στα πέρατα ολόκληρης της υφηλίου (κατάκτηση και διηπειρωτικού Πρωταθλήματος του 1996).

Επιχειρηματικά, ο Παύλος Γιαννακόπουλος συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με την ελληνική παραγωγή φαρμάκου, δημιουργώντας τη ΒΙΑΝΕΞ, τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Ταυτόχρονα, συμβάλλοντας αδιάλειπτα στην εθνική οικονομία, αποτέλεσε κεφάλαιο της οικονομικής Ιστορίας του τόπου. Ενδεικτικό είναι πως στις αρχές του Ιουνίου του 2018, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβαζε την υπογραφή του σε μία ακόμη επιχειρηματική συμφωνία μεταξύ της ΒΙΑΝΕΞ και μίας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες στον κόσμο. Είχαν προηγηθεί πολλές τέτοιες συμφωνίες, εδώ και δεκαετίες, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος εγκαινίαζε αυτό που σήμερα θεωρείται ως πρότυπο επιχειρηματικό μοντέλο στο χώρο του φαρμάκου, τις συνέργειες δηλαδή μεταξύ διεθνών και ελληνικών επιχειρήσεων για την παραγωγή και αντιπροσώπευση φαρμακευτικών προϊόντων.

Αν, ωστόσο, η ΒΙΑΝΕΞ ήταν η αγάπη του Παύλου Γιαννακόπουλου, ο «έρωτάς» του ήταν ο Παναθηναϊκός. Από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησής του με το «τριφύλλι» το 1971, δεν το άφησε ποτέ. Δημιούργησε μια ομάδα που έγινε μύθος. Αμέτρητες ώρες, ιδρώτας, κόπος και χρήματα. Και πείσμα. Δεκάδες πρωταθλήματα και Κύπελλα. Έξι ευρωπαϊκά. Ένα Διηπειρωτικό. Γενιές και γενιές υπερήφανων Παναθηναϊκών. Όλα με την υπογραφή του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Η δυναστεία που συνεχίζεται… Από το 1996 και μετά κάθε χρόνο και ένας τίτλος τουλάχιστον. Μεγαλείο. Η καλύτερη ομάδα στην Ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ο Παναθηναϊκός του Παύλου… Του Πατριάρχη της Παναθηναϊκής Οικογένειας. Εκείνου που βλέπει πια τα κατορθώματα του τριφυλλιού από ψηλά… Που συνεχίζει να καμαρώνει… Που συνεχίζει να εμπνέει όσους διαβαίνουν την πόρτα του ΟΑΚΑ. Αρκεί απλά να κοιτάξουν στον ουρανό… Εκεί που κυριαρχούν οι τίτλοι και δεσπόζει το λάβαρο του Παύλου.

Ο Παναθηναϊκός του Παύλου, η μεγαλύτερη αυτοκρατορία

Το 1987, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ξεκινά την διαδρομή του στο τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού κι από την πρώτη μέρα δείχνει αποφασισμένος να δώσει στο όραμά του σάρκα και οστά. Το 1987 η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατακτά το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και όλοι οι Έλληνες αρχίζουν σιγά σιγά να μαθαίνουν το άθλημα που μερικά χρόνια αργότερα θα τους βγάζει στους… δρόμους. Ανάμεσά τους και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ο οποίος παίρνει την απόφαση να βγει μπροστά, να αναλάβει την ομάδα μπάσκετ και να την βγάλει από την… αφάνεια, επαναφέροντάς την στον δρόμο των επιτυχιών.

Η τρέλα του και η αποφασιστικότητά του ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Όταν σχεδίαζε μαζί με το Ρίτσαρντ Ντουξάιρ τον πρώτο Παναθηναϊκό επί προεδρίας του, είχε προτείνει στον εμβρόντητο Αμερικανό τεχνικό να χρησιμοποιήσει τους συνδέσμους του στις ΗΠΑ και να καταθέσει πρόταση στον Μάτζικ Τζόνσον που τον είχε παρακολουθήσει σε στιγμιότυπα από το All Star game και ήταν καταπληκτικός. Ο άναυδος Ντουξάιρ, προσπάθησε να του εξηγήσει ότι οι κορυφαίοι Αμερικανοί μπασκετμπολίστες είναι αδύνατον να έλθουν στην Ευρώπη, αφού εκτός των αστρονομικών ποσών με τα οποία αμείβονταν στο ΝΒΑ, θεωρούσαν ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ ανήκει περίπου στη νεολιθική εποχή του αθλήματος. Παρόλα αυτά και με τα πολλά χρήματα που διέθεσε ο Γιαννακόπουλος, ο Ντουξάιρ μαζί με το Μιχάλη Κυρίτση που ανέλαβε προπονητής της ομάδας την επόμενη σεζόν, έπεισαν τον Έντγκαρ Τζόουνς να εγκαταλείψει το Κλίβελαντ και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Ο πρώτος ουσιαστικά Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου ήταν ακριβώς εκείνος, της σεζόν 88/89, που τερμάτισε τρίτος πίσω από το αχτύπητο δίδυμο Άρη και ΠΑΟΚ, μπροστά όμως από τον μέχρι πρότινος άπιαστο Πανιώνιο. Το αργυρό μετάλλιο της Εθνικής το ίδιο καλοκαίρι έπεισε τον Γιαννακόπουλο να συνεχίσει με πείσμα και να επενδύσει ακόμη περισσότερα.

Πρώτα ο Άρης, μετά ο ΠΑΟΚ και στο τέλος ο Ολυμπιακός, στερούσαν από τον Παναθηναϊκό τη χαρά του τίτλου, παρά το γεγονός ότι ο Παύλος επένδυε τρομακτικά ποσά για το άθλημα. Επέλεξε ως προπονητή τον Ζέλικο Παβλίτσεβιτς, εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα , έφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέηβις, τον Άριαν Κόμαζετς, το Στόικο Βράνκοβιτς, το Σάσα Βολκόφ, αγόρασε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στα μικρά εθνικά κλιμάκια (Οικονόμου, Γεωργικόπουλο, Μυριούνη, Αλβέρτη, κ.ά.) έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έντυσε στα πράσινα το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή. Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. 

Η πρώτη δικαίωση και ο Ντομινίκ

Η πρώτη δικαίωσή του ήρθε το 1996 στο Παρίσι, όταν εν μέσω αποθέωσης από τα μέλη της αποστολής σήκωσε συγκινημένος το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Δίπλα του καθόταν κάθιδρος αλλά περιχαρής ένας Αμερικανός μπασκετμπολίστας: ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ναι, ο Παύλος με την τρέλα του είχε καταφέρει να κάνει το ακατόρθωτο, να φέρει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού έναν All Star, έναν μπασκετμπολίστα που ανήκει στο Hall of Fame του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Λίγα χρόνια πριν ο Ντουξάιρ γελούσε, ο Παύλος όμως δεν το ξέχασε ποτέ και έφερε έναν τιτάνα του παγκόσμιου μπάσκετ στην Ελλάδα πληρώνοντας το αστρονομικό ποσό των 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων ανά σεζόν.

«Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό, είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού» δήλωνε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανακοινώνοντας ο ίδιος στα κανάλια την τεράστια μεταγραφή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε πλέον τις θυσίες του να… δικαιώνονται και το όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά.

Σε συνέντευξή του μετά την κατάκτηση εκείνου του πρώτου Πρωταθλήματος Ελλάδος στο μπάσκετ, ερωτηθείς για το εάν αποκόμισε κάποιο οικονομικό κέρδος λόγω της ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό, ήταν σαφής αναφορικά με τις οικονομικές θυσίες του ιδίου και της οικογενείας του: “Είναι η ακριβή τρέλα μου. Γιατί για μένα είναι χόμπι και όχι οικονομική επιχείρηση. Όποιος πει ότι από τα αθλήματα αυτά βγάζεις χρήματα, θα πει ψέματα. Είμαι 27 χρόνια στον Παναθηναϊκό και δυστυχώς δεν υπήρξε μια χρονιά που να είχα οικονομικό κέρδος. Εγώ έχω πελάτες 10 εκατομμύρια Ελληνες, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το άθλημα αυτό σαν μοχλό πίεσης. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος το κάνει, εγώ τουλάχιστον αυτό το απορρίπτω αναφανδόν. Δεν είχα, ούτε έκανα σκέψη ποτέ μου να χρησιμοποιήσω το άθλημα για οτιδήποτε άλλο. Με τη βοήθεια του Θεού, δεν χρειάστηκε να το κάνω.”.

Απόλυτος κυρίαρχος

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια απόλυτης κυριαρχίας και καταξίωσης, χρόνια γεμάτα τίτλους και επιτυχίες, γεμάτα εικόνες και αναμνήσεις για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, έμπλεα υπερηφάνειας και επιβολής. Ο Σούμποτιτς είχε αφήσει τη θέση του στον Ομπράντοβιτς, χτίστηκε μια αυτοκρατορία στηριζόμενη στο πλάνο του Σέρβου κόουτς και την απίστευτη διαχειριστική και επενδυτική ικανότητα του Παύλου. Ο Παναθηναϊκός έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, φόρεσαν τη φανέλα του αθλητές (όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί) όπως ο Σκοτ, ο Ρέμπρατσα, ο Κάτας, ο Μποντιρόγκα, ο Τζεντίλε, ο Σισκάουσκας, ο Τομάσεβιτς, ο Πέκοβιτς, ο Κουτλουάι, ο Γιασικεβίτσιους. Πέρασαν όλοι οι διεθνείς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, κάποιοι έμειναν όπως ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, κάποιοι αποχώρησαν όπως ο Σπανούλης, κάποιοι ήρθαν απλώς αργά όπως ο Φάνης. Όλοι τους είχαν ένα κοινό: αγαπούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Τεράστιος και στην αποχώρησή του

Το καλοκαίρι του 2012, μετά από σωρεία επιτυχιών και κατάκτηση αμέτρητων τίτλων σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Παύλος Γιαννακόπουλος διείδε ότι όφειλε στην ιστορία και το όνομά του να αποχωρήσει ενόσω βρισκόταν στην κορυφή. Σίγουρος ότι η νέα γενιά θα συνεχίσει το έργο του, έκλεισε τον κύκλο του στον Παναθηναϊκό το 2012, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης με το σύλλογο. Άφησε πίσω του 6 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ένα διηπειρωτικό, 13 πρωταθλήματα, 9 κύπελλα, την πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Κυρίως όμως κράτησε την αγάπη του κόσμου όταν αποτύγχανε τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Το μεγαλύτερο παράσημο στην “αθλητική” διαδρομή του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι ακριβώς αυτό: η αγάπη του κόσμου σχεδόν από καταβολής ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Έτσι, πέρασε τη σκυτάλη στα χέρια του γιου του, Δημήτρη, μένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό του, με την έμπρακτη στήριξή του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Το κλειστό της Λεωφόρου έγινε «Κλειστό Παύλος Γιαννακόπουλος»

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έζησε μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου και στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν, στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy» αποθέωναν τον δικό τους Παύλο, βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού».

Οι μεγάλες Παναθηναϊκές στιγμές

Εξάλλου, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν από τους λίγους που ό,τι υποσχέθηκε το έκανε πράξη. Είχε πει ότι θα κάνει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης και το έκανε! Τόσο απλά… Έδωσε χρήμα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση, έδωσε άπλετο χρόνο από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες αλλά κυρίως έδωσε την ψυχή του γι’ αυτόν τον σύλλογο. Όχι μόνο για την ομάδα μπάσκετ, την οποία οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης έξι φορές, αλλά για το ποδόσφαιρο αλλά και για όλα τα τμήματα του συλλόγου.

• Το 1972 ξεκίνησε την ενεργή ενασχόλησή του με το «τριφύλλι».
• Από το 1992 η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού αυτονομήθηκε ως επαγγελματική και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκησή της.
• Το 1992 έκανε τη μεταγραφή του «αιώνα» στην Ελλάδα ντύνοντας το Νίκο Γκάλη στα πράσινα.
• Το 1993 η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν άλλα 11 ανάλογα τρόπαια.
• Το 1995 έφερε στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο Αμερικάνο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα, τον θρύλο του ΝΒΑ, Ντομινίκ Γουίλκινς.
• Με τον Ντομινίκ μπροστάρη το 1996 ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (Ευρωλίγκα) το οποίο σφραγίστηκε με τη θρυλική τάπα του Στόγιαν!
• Ακολούθησαν από τότε άλλα πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά και το διηπειρωτικό του 1996!
• Τη σεζόν 1997-1998 κατακτήθηκε και το πρώτο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού» επί των ημερών του και ξεκίνησε η αυτοκρατορία αφού μέχρι σήμερα ακολούθησαν πολλά περισσότερα. 
• Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε επί των ημερών του Παύλου Γιαννακόπουλου ένα σερί κατάκτησης τουλάχιστον ενός τίτλου κάθε σεζόν από 1996 μέχρι και σήμερα, ρεκόρ που δεν έχει καμία άλλη ομάδα στην Ευρώπη και πιθανότατα και στον πλανήτη…

Πηγή: kritipress.gr