Η Ιστορία θα κρίνει «προδότες» και «πατριώτες» Αλλά τότε θα είναι αργά για το “mea culpa”…

Δεν γίνεται, κάτι άλλο θα υπάρχει. Δεν μπορεί σε αυτή την χώρα οι μισοί να είναι προδότες οι αλλοι αποστάτες, οι άλλοι πατριώτες και το χειρότερο; Στον κάθε ρόλο να εναλλάσσονται οι ίδιοι άνθρωποι.

Όσοι ήταν χθες προδότες σήμερα είναι οι πατριώτες και το αντίστροφο…

Όσοι ήταν οι «εκτελεστές» της Καγκελαρίου Μερκελ, είναι σήμερα τα αγαπημένα της παιδιά, και εκείνοι που ήταν οι εκλεκτοί των Γερμανών σήμερα τους σηκώνουν κεφάλι. Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η χώρα με αυτά τα μυαλά;

Προφανώς ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι προδότης και πάντως δεν αγαπάει λιγότερο την πατρίδα του από όσους φωνάζουν «δώστε μας τα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια».

Ούτε όμως είναι συνεργοί της Χρυσής Αυγής και εχθροί του εθνικού συμφέροντος όσοι διαφωνούν με την λύση που έδωσε στο Σκοπιανό κ. Κοτζιάς. Είναι η διαφορετική αντίληψη για κρίσιμα ζητήματα, που αποτυπώνεται έτσι από τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες, από διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και καταβολές. Αλλα μέχρι εκεί. Το ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο το εθνικό συμφέρον δεν σημαίνει ότι ο ένας είναι προδότης και ο άλλος πατριώτης.

Τουλάχιστον σε ότι αφορά τις προθέσεις και τα κίνητρα. Γιατί φυσικά δεν σημαίνει ότι ειδικά στην εξωτερική πολιτική και στην διπλωματία αρκούν οι καλές προθέσεις για να φέρουν και να νομιμοποιήσουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ο κ. Κοτζιάς ανέλαβε μεγάλο ιστορικό βάρος επιλέγοντας να λύσει με κάθε τρόπο το θέμα της ονομασίας. Η σπουδή της Αθήνας να οδηγηθεί σε λύση το ονοματολογικό αποτέλεσε λάθος τακτική καθώς κανονικά ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ κ. Ζόραν Ζαεφ ήταν ο επισπεύδων και αυτός που η πολιτική τύχη του κρίνονταν από το αν θα πετύχει η όχι την λυση. Για την Ελλάδα απλώς θα συνεχίζονταν η εκκρεμότητα με τις γνωστές πιέσεις και γκρίνιες.

Η κριτική θα πρέπει να ασκείται όχι γιατί δόθηκε το σύνθετο όνομα, αλλά γιατι η Ελλάδα αποδέχθηκε λανθασμένα να αναγνωρίσει η ίδια την «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα και μάλιστα η ίδια να αναγνωρίσει το δικαίωμα γενικευμένης χρήσης του όρου «Μακεδονία -Μακεδονικός» με την επεξήγηση που περιλαμβάνεται μετάξι άλλων στο ολέθριο άρθρο 7 της συμφωνίας, ότι δεν αφορά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την βόρεια ελληνική περιοχή…

Για να κερδηθεί το έλασσον παραδόθηκε το μείζον. Γιατί η διαφορά της ονομασίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το «εποικοδόμημα» όπως θα έλεγε και ένας μαρξιστής, επι του οποίου κτίστηκε ο μακεδονισμός και η διεκδίκηση αναγνώρισης «μακεδονικής» ταυτότητας.

Και αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού το οποίο είναι αναγνωρισμένο και στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει καμιά έξωθεν παρέμβαση: ο σλαβόφωνος στην ΠΓΔΜ μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του «Μακεδόνα» όπως και ο αλβανόφωνος πολίτης θεωρεί τον εαυτό του «Αλβανό».

Όμως είναι εντελώς διαφορετικό η Ελλάδα να αναγνωρίζει Μακεδόνες» που ομιλούν την «Μακεδονική» γλώσσα.

Ο κ. Κοτζιάς και η κυβέρνηση θεωρούν ότι το κοινό ευρωατλαντικό μέλλον θα οδηγήσει στην άμβλυνση των σοβαρών προβλημάτων που γεννά αυτή η ελληνική αναγνώριση της «μακεδονικής» ταυτότητας. Ότι θα ρεύσουν οι ελληνικές επενδύσεις (από ποιες επιχειρήσεις άραγε;), θα συνεχίσουν οι «Μακεδόνες» της Βόρειας Μακεδονίας, να έρχονται διακοπές στην Χαλκιδική και στην Κατερίνη και όλα καλά..

Η εμπειρία δεν είναι μόνο από την γαλλογερμανική συμφιλίωση μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει πιο πρόσφατη εμπειρία από την αντιπαράθεση Σλοβενίας-Κροατίας που κάθε άλλο παρά ξεπεράστηκε στο πλαίσιο της Ε.Ε., υπάρχει η εμπειρία της Ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που διατηρείται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ….

Τα ερωτήματα είναι πολλά και τίθενται διαρκώς τις τελευταίες εβδομάδες.

Μακάρι να διαψευσθούν όσοι επισημαίνουν και προειδοποιούν για τις ανοικτές πληγές που αφήνει η συμφωνία και να δικαιωθεί η κυβέρνηση. Αλλα σε τέτοια θέματα που αφορούν μείζονες επιλογές που σφραγίζουν την πορεία της χώρας, δεν επιτρέπεται οι επιλογές να γίνονται στην βαση των πολλών «Αν».

Απλώς θα θυμίσω πόσο μας απασχόλησε τον τελευταίο μήνα το ότι μια ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε να στείλει το 1977 μια επιστολή σε ένα συνέδριο του ΟΗΕ για τα τοπωνύμια όπου κάπου μέσα σε χιλιάδες έγγραφα είχε υπάρξει μια αναφορά για «μακεδονική» γλώσσα στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας… Έτσι χάθηκε, είπαν, η γλώσσα…

Σήμερα δεν μιλάμε για μια επιστολή αλλά για μια διμερή επίσημη συμφωνία που σφραγίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική και το ζήτημα της Μακεδονίας για τις επόμενες γενιές…

Ο συμβιβασμός, δεν είναι το τζογαρισμα στο «μαύρο-κόκκινο», αλλά πρέπει να έχει γερές βάσεις για να είναι βιώσιμος. Και η Συμφωνία με την ΠΓΔΜ δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Και η ανησυχία είναι ακομη μεγαλύτερη όταν γνωρίζεις ότι στην σειρά των εκκρεμοτήτων δεν είναι μόνο οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, αλλά και το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.

Ούτε πατριώτες ούτε προδότες λοιπόν. Απλώς δεν είχαμε ούτε έχουμε την κουλτούρα, ώστε σε άλλο κλίμα, με άλλο τρόπο με ένα ενισχυμένο μέτωπο να αναζητήσουμε μια καλύτερη λύση που δεν θα άφηνε ανοικτούς λογαριασμούς για το μέλλον, όταν η άλλη πλευρά θα έχει ενισχύσει πια την θέση της. Αυτά δυστυχώς θα τα κρίνει πια η ιστορία, όταν θα είναι αργά για mea culpa.

πηγή: hellasjournal