Το… μεταμνημονιακό «μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι»!

Αυξήσεις μισθών, μειώσεις φορολογίας (με… αύξηση του ΕΝΦΙΑ;), “13η σύνταξη”, εφ’ άπαξ επιδόματα και χαρτζιλίκια, ακοστολόγητες ελαφρύνσεις, οικοδόμηση “νέου κοινωνικού κράτους” (την ώρα που παραδέχονται ότι 38.000 παιδιά μένουν εκτός βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών…), όλα βέβαια μέσα στο πλαίσιο που επιτρέπουν τα δημοσιονομικά και τα… “ματωμένα πλεονάσματα”.

Και το “μαξιλάρι” που δημιούργησαν, αφού κόπηκαν οι δημόσιες επενδύσεις, δεν επιστρέφονται στους ιδιώτες τα δισ των χρεών του δημοσίου, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι δεν έχουν εισπράξει εδώ και κοντά δυο χρόνια την σύνταξή τους… Αποστράγγισε μια κοινωνία, για να μοιράσει προεκλογικούς μπουναμάδες, ότι δηλαδή κατηγορεί τους “άλλους” ότι έκαναν με δανεικά…

Οι δανειστές, μπορεί να λένε στην κυβέρνηση ότι η δημοσιονομική πειθαρχία πρέπει να συνεχισθεί, ότι το κράτος πρέπει να μειωθεί,ότι περιθώρια μη παραγωγικών-αναπτυξιακών δαπανών δεν υπάρχουν, ο Τσακαλώτος τυπικά συμφωνεί, και ο Τσίπρας… κάνει τα δικά του! Δώστε και σώστε! Και, πάντως, υπόσχεται ότι θα δώσει (κλιμακωτά και στο “μέλλον”…), με την άνεση του χουβαρντά που τάζει αλλά άλλος θα κληθεί να πληρώσει! Να σώσει ότι μπορεί να σωθεί από την εκλογική μάχη πασχίζει. Γνωστός ο λαϊκισμός του, από την εποχή της αντιπολίτευσης. Που του “βγήκε”…

Όπως με την οξύτητα και την ακραία πόλωση, το ίδιο “παιχνίδι” θα παίξει ο κ. Τσίπρας και με την παροχολογία. Ομνύει και παιανίζει στην “μεταμνημονιακή ενάρετη”… αισιοδοξία, για να πείσει ότι είναι αποφασισμένος να “τα δώσει όλα”. Ελπίζοντας να παρασύρει τον κύριο αντίπαλό του, τον Μητσοτάκη, στο “προνομιακό” γι’ αυτόν γήπεδο του λαϊκισμού. Και να καλέσει τον λαό ν’ αποφανθεί δια της ψήφου του, ποιον… από τους δύο “εμπιστεύεται” περισσότερο στο συγκεκριμένο γήπεδο!

Ο κ. Μητσοτάκης (παρά τις εισηγήσεις ενίων του κόμματός του…), έχει επιλέξει, προσώρας τουλάχιστον, να μην απαντάει στην ίδια “γλώσσα” με τον πρωθυπουργό. Δεν υπόσχεται λαγούς και πετραχήλια, επιχειρεί να δείξει ότι τις όποιες (αναγκαίες για να κινηθεί η αγορά, να προκύψει ανάπτυξη) ελαφρύνσεις θα τις αντισταθμίσει απολύτως με περιορισμό της σπατάλης και του πελατειακού κράτους.

Το ζητούμενο, όμως, είναι αν η συγκεκριμένη στάση σωφροσύνης και λογικής βασισμένης στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, αρκεί από μόνη της για να κάνει την επιβεβλημένη διαφορά. Αν η ελληνική κοινωνία, μετά την τεράστια κρίση, στα όρια της παρακμής, που βίωσε τα 10 τελευταία χρόνια από τα σφάλματα και τις καταστροφικές πολιτικές του “συστήματος” που μας έφεραν στα σημερινά χάλια, έβαλε μυαλό, αναγνωρίζει και τις δικές της ευθύνες για την αποδοχή του πελατειακού κράτους, της συνδικαλιστικής διαφθοράς, της επιλογής λαοπλάνων στην διακυβέρνηση της χώρας με αντάλλαγμα το “βόλεμα” της συνενοχής…

Αν είναι διατεθειμένη να δει και να παραδεχθεί, ότι το “νέο” που επέλεξε με γνώμονα τον θυμό, την οργή και την απελπισία της, αποδείχθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, σε σχέση με τις περιόδους διακυβέρνησης των “άλλων”, σε… παλαιότερο, χειρότερο, αναποτελεσματικότερο, εθνικά επιβλαβέστερο του παλαιού που ευαγγελίστηκε να καταργήσει… Τρανή απόδειξη της αυτο-ακύρωσής τους, το “επιχείρημα” που ψελλίζουν όλο και συχνότερα στην αποδρομή τους: “γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι”;

Μέρες… ανέμελες, μέρες κρασιού και λουλουδιών δεν βρίσκονται μπροστά μας. Για να μπορούμε να ελπίσουμε στο μέλλον μας, χρειάζονται θυσίες, σκληρή δουλειά, απαλλαγή από τις παθογένειες (τις δικές μας αλλά και του “συστήματος”…) του παρελθόντος, του ωχαδερφισμού, των ψευδαισθήσεων.

Έρχεται ταχέως η ώρα του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι…